بلم ارام چون قویی سبکبار                  به نرمی بر سرکارون همی رفت

به نخلستان ساحل قرص خورشید                زدامان افق بیرون همی رفت

شفق بازی کنان درجنبش اب                        شکوه دیگروراز دگرداشت 

به دشتی پرشقایق بادسرمست                 توپنداری که پاورچین گذرداشت

جوان پاروزنان برسینه ی موج                    بلم میراند وجانش دربلم بود

صداسرداده غمگین درره باد                            گرفتاردل وبیمارغم بود

دوزلفونت بودتارربابم                          چه می خواهی ازین حال خرابم

توکه با ما سر یاری نداری                     چرا هر نیمه شب ایی به خوابم

درون قایق از باد شبانگاه                  دو زلفی نرم نرمک تاب می خورد

زنی خم گشته از قایق بر امواج            سر انگشتش به چین اب می خورد

صدا چون بوی گل درجنبش باد            به ارامی به هر سو پخش میگشت

جوان می خواند و سرشارازغمی گرم       پی دستی نوازش بخش میگشت

تو که نیشم نئی نیشم چرایی                         تو که یارم نئی پیشم چرایی

تو که مرهم نئی زخم دلم را                         نمک پاش دل ریشم چرایی

خموشی بود و زن در پرتو شام        رخی چون رنگ شب نیلوفری داشت

ز ازار جوان دل شاد و خرسند               سری با او دلی با دیگری داشت

ز دیگر سوی کاروان زورقی خرد       سبک بر موج لغزان پیش می راند

چراغی کورسو میزد به نیزار            صدایی سوزناک از دور می خواند

نسیمی این پیام آورد و بگذشت          چه خوش بی مهربونی از دو سر بی

جوان نالید زیر لب به افسوس                که یک سر مهربونی دردسر بی       فریدون توللی