این متن، این موسیقی، این فضای آرام را تقدیم می‌کنم این بار فقط به خودم. به خودی که فکر می‌کنم این بار او را شایسته‌ی ستایش می‌بینم. او را شایسته می‌بینم چون خوب آموخت این سخن مولا علی را که «حکمت وزیدن باد رقصاندن ریشه‌ها نیست امتحان ریشه‌هاست». و چه خوب ریشه‌ام مقاومت کرد. چه خوب ایستادگی کرد. آفرین به ریشه‌ام.

خودم را شایسته‌ی تحسین می‌بینم چون این جمله‌ی کری مارتین را بارها تکرار کردم «سرچشمه‌ی توان ما گنجینه‌ی درون ماست». آفرین به خودم چه ماهرانه به گنجینه‌ی درونم راه یافتم. چه بی‌نیازم کرده است این گنجینه‌ی درون.

 خودم را لایق رشد می‌بینم چون این جمله‌ی کتی اوبارا نجوای صبحگاهانم شد هر روزه. «شهامتی بس بزرگ می‌خواهد بازگشت به خویشتن و دست یافتن به نیروی درون و بدان که فردا روز دیگری خواهد بود با دستاوردهایی نو اگر بتوانی بردبار بمانی و فردا را ببینی». و من بازگشت کردم به خویشتنم در اوج ترس. آفرین به شهامتم. آفرین.

خودم را تحسین می‌کنم چون این جمله‌ی جک کانفیلد الگویی شد برای راهم «بیلچه ام را برمی‌دارم و جاده‌ای دیگر می‌سازم». آفرین به توانایی جاده ساختنم.

و در آخر دلگرمیهایم با سخن استاد جی پی واسوانی «رها کن به خدا بسپار. آزمون‌های دشوار به آنچه برای شما بهترین است منجر خواهد شد».

چه دلگرمم به خاطر آزمونهای سخت سال 89 که انگار پیامی بود از جانب پروردگار بی نظیرم.

به آنان که باور دارند هر اندوهی موهبتی است و هر نقصی برای کمک به انسان.

خودم را تحسین می کنم چون باور دارم که اندوه هایم موهبتی بود از جانب خدایم.

و در آخر چه خودخواهانه خود را تحسین می کنم و چه مشتاقانه آغوش خدا را می خواهم....

یاری ام کن نلغزم

 

 

 

 

نوشته شده در شنبه 89/5/23ساعت 10:6 عصر توسط حوری آسمان نظرات ( ) |